જીવલેણ એપ્રિલફૂલ .

- વહેતું જીવન - ડૉ. હર્ષદ કામદાર

- અદિતિ તેને જોતાંવેત જ થથરી ગઈ. તેના વાળ ઉભા થઈ ગયા. દિલની ધડકનો તેજ બની ગઈ

અ દિતિને ઓફિસનો અને ઘરનો કામનો બોજ બહુ જ રહેતો હોવાથી ફિટનેસ માટે રાત્રે જ ચાલવાનો ટાઈમ મળતો. જમીને દશ વાગે ચાલતાં ચાલતાં તેને મોટી ઉમરના દાદી જેવી મહિલા મળી ગઈ.

''હાય, કેમ છો, મજામાં ?'' તેણે દાદી સાથે વાતો ચાલુ કરી.

''હા, મજામાં, હું તો એક્યાસી વર્ષની રીટાયર્ડ સ્ત્રી છું, એટલે આખો દિવસ ટાઈમ જ હોય છે, પણ મને ચાલવાની રાત્રે એકાંતમાં મજા આવે છે.'' દાદીએ જવાબ આપ્યો.

''મને પણ રાત્રે જ જમીને ચાલવાનું ગમે છે. આખો દિવસ તો કામ બહુ રહે છે, શાંતિથી રાત્રે સારું રહે છે.'' અદિતિએ કહ્યું.

એમને એમ વાતચીતમાં બે રાઉન્ડ ચાલીને બન્નેએ પોતાના મોબાઈલ નંબર અને નામ એકબીજાને કહ્યા.

''મારૂ નામ ઉર્મિલા વ્યાસ મારા પતિનું નામ ઉમાકાંત છે.'' દાદીએ જતાં જતાં કહ્યું.

''મારું નામ અદિતિ અને પતિ અમર અને બન્ને કોમ્પ્યુટર કંપનીમાં જોબ કરીએ છીએ.'' અદિતિએ ઓળખાણ આપી.

દરરોજ સાથે ચાલતા ચાર પાંચ દિવસમાં તો બન્ને વચ્ચે સારા બહેનપણાં થઈ ગયા.

બીજા દિવસે શનિવારે અમાસની રાત હોવાથી ઉર્મિલાદાદીએ કહ્યું, ''મારે ઘેર કામ હોવાથી ચાલવા આવવાની નથી. એમ કર અદિતિ, તું મારે ઘેર આવ. સાથે કોફી પીશું અને કાકા સાથે તને ઓળખાણ પણ કરાવીશ.''

''સારૂં, દાદી, કાલે રાત્રે ચાલીને હું તમારે ઘેર આવીશ.'' અદિતિએ કહ્યું.

બીજે દિવસે અદિતિએ રાત્રે એક રાઉન્ડ એકલા માર્યો અને ઉર્મિલા દાદીએ આપેલુ એડ્રેસ વાંચી તેના ઘર તરફ ચાલવા લાગી.

કાળી ડીબાંગ રાત્રિ, કોઈ કોઈ વખત કુતરાના ભસવાનો આવાજ, ચીબરીનો અવાજ રાત્રિને ડરામણી બનાવી રહ્યા હતા. છેક છેવાડાની સોસાયટીમાં છેલ્લું મકાન. સુમસામ બંગલો, અમાસનું ઘોર અંધારું અને સાવ એકાંત. હવે અદિતિને ડર લાગવા લાગ્યો. તેને વિચાર આવ્યો, ''અરર! અહીં રાત્રે હું એકલી ક્યા આવી ?'' અંદર પ્રવેશી બેલ મારતા, દરવાજો કિચુડ કિચુડ ખોલતા એક સફેદ કપડામાં સજ્જ કાકા દેખાયા. તેના બે દાંત બહાર ડોકાતા હતા, આંખો લાલ કલરની અને માથામાં ટાલ હતી. અદિતિ તેને જોતાંવેત જ થથરી ગઈ. તેના વાળ ઉભા થઈ ગયા. દિલની ધડકનો તેજ બની ગઈ.

''કોનું કામ છે ?'' કાકાનો ઘેરો અવાજ સાંભળી અદિતિ કાંપવા લાગી.

''હું ઉર્મિલા દાદીને મળવા આવી હતી.'' કહેતા કહેતા તે ધુ્રજતી હતી.

''તેને મરે તો બે વરસ થઈ ગયા. હું તેનો પતિ ઉમાકાંત. તે રોજ રાત્રે ચુડેલ બનીને અહીં આટલામાં જ ફર્યા કરે છે.'' દાદા બોલ્યા.

''હે! તો હું ચુડેલને મળતી હતી.'' કહેતા અદિતિ પાછી ફરી દોડવા લાગી. ત્યાં સામેથી સફેદ કપડામાં, છુટાવાળ અને ગંભીર ચહેરાવાળી ઉર્મિલા દાદી આવતી દેખાઈ. તેના ચાર દાંત બહાર દેખાઈ રહ્યા હતા. લાલ આંખો ડરામણી લાગતી હતી.

''અદિતિ, કોફી તો પીને જા.'' તેનો અવાજ સાંભળી અદિતિ ઓર ગભરાઈ. કાળી બિલાડી તેની બાજુમાંથી પસાર થઈ ગઈ, વાળ ઉભા થઈ ગયા, પરસેવાથી રેબઝેબ બનીને ઘર તરફ દોડવા લાગી. વીસ મીનીટ રેબઝેબ દોડતાં ઘેર પહોચી, ધમણ જેવો શ્વાસથી હાંફી રહી હતી, અને પલંગ પર ધડામ દઈને પડી.

તેનો પતિ અમર ''શું થયું ?'' કહેતો દોડયો. તે વિચારમાં પડયો, અદિતિ આટલી ડરી કેમ ગઈ છે ? શુ થયું હશે ?

ઉર્મિલાદાદી અને ઉમાકાંતદાદા એકબીજાને તાલી દઈ હસી રહ્યા હતા. ''ખરી, બનાવી, મજા પડી ગઈ'' દાદાએ કહ્યું. આપણો એપ્રિલ ફૂલ બનાવવાનો આઈડિયા મસ્ત રહ્યો.

બન્નેએ પોતપોતાના બનાવટી દાંત અને આંખોના કોન્ટેકલેન્સ કાઢી, સફેદ ડ્રેસ કાઢી નાઈટ ડ્રેસ પહેરી લીધા.

''તમારો આઈડિયા જબરો હતો, અદિતિને ડરાવાની મજા આવી.'' કહેતા ઉર્મિલાબેન ખુશ હતા. ત્યાં રાતનાં બાર વાગ્યા અને તારીખ બદલાઈ, પહેલી એપ્રિલ, તરત જ ઉર્મિલાબેને અદિતિના મોબાઈલ પર મેસેજ કર્યો. ''એપ્રિલફૂલ બનાયા, તુમકો કૈસા ડરાયા.''

બે મીનીટમાં અદિતિના પતિ અમરના મોબાઈલમાંથી ઉર્મિલાબેનને મેસેજ આવ્યો. ''આટલી ડરામણી મજાક હોતી હશે. અદિતિનું હમણાં ડરના આવેગમાં મોત થયું છે. હું તમને છોડીશ નહીં.''

''હે! અદિતિનું ડરથી મોત થયુ ??'' વાંચતાં ચોર્યાશી વરસના ઉમાકાંતભાઈ ગભરાઈ ગયા.

અરેરે! મારી મજાકથી નિર્દોષ યુવતીનું મોત થઈ ગયું. ઉર્મિલાબેન પણ ચિંતામાં બેહાલ થઈ ગયા. ઉમાકાંતભાઈને ચિંતામાં પરસેવા વળવા લાગ્યા. તેને પાંચ વરસ પહેલા જ એટેક પછી બાયપાસ સર્જરી કરીને ડોક્ટરોએ માંડમાંડ બચાવેલા. મેં જ વધારે પડતી ડરામણી મજાક કરી, વિચારતાં તેની ધડકનો તેજ થઈ બીપી વધી ગયું અને ધડામ.. એક મીનીટમાં બીજા એટેકમાં તેમના પ્રાણ નીકળી ગયા. ઉર્મિલાબેન શુનમુન થઈ ગયા. શું કરવું ને શું નહીં, એમ્બ્યુલન્સને ફોન કરવાનો પણ મતલબ નહોતો. ઉમાકાંતભાઈ એટેકમાં આ ફાની દુનિયા છોડી ગયા હતા.

દશ મિનીટ પછી ઉર્મિલાબેનના મોબાઈલ પર અદિતિનો બીજો મેસેજ આવતા ઉર્મિલાબેન ચમકી ગયા.

''એપ્રિલ ફૂલ બનાયા. મને ખબર પડી ગઈ હતી, તમારા શરીરનો પડછાયો મેં બહારની લાઈટમાં જોઈ લીધો હતો. ભૂત કે ચૂડેલને કદી પડછાયો હોતો નથી, તે મને ખબર હતી, એટલે મેં પણ ડરવાનો ઢોંગ કર્યો હતો. અને મજાકમાં જ દોડી ગઈ હતી.''

પોતાની આવી ડરામણી, કુટિલ મજાક પર ઉર્મિલાબેન તેના પતિની લાશ પાસે માથું કુટી રહ્યા હતા. અરર! અમે આવી ખતરનાક જીવલેણ મજાક ક્યાં વિચારી. અમારે અમારી ઉમરનો વિચાર તો કરવો જોઈતો હતો.

લાસ્ટ સ્ટ્રોક ઃ-

 એપ્રિલ ફૂલમાં ક્યારેય જીવલેણ ડરામણી મજાકો કરવી જોઈએ નહીં. પોતાની ઉમર અને અવસ્થાને મનમાં રાખી વ્યવહાર કરવો.