અભી 'કમસીન' હો, નાદાં હો... .

- રજનીગંધા-વિભાવરી વર્મા

- એ છોકરીની એક આંખમાં જે નિમંત્રણ હતું તે સુધીર તરત જ સમજી ગયો

'આ ય હાય ! જુઓ તો ? કેટલું મસ્ત પેન્ટિંગ બનાવે છે !' નવરાત્રિની એક રાતે જ્યારે સુધીર પોતાના ભાડેના રૂમમાં પેન્ટિંગ કરી રહ્યો હતો ત્યારે ચણિયા ચોળી પહેરેલી સામટી છ સાત છોકરીઓ કલબલ કલબલ કરતી રૂમમાં આવી ગઈ.

સુધીર જો કે ફાર્મસી કોલેજમાં ભણતો હતો પણ તેને પેઇન્ટિંગનો શોખ હતો. તેનું એડમિશન થોડું લેટ થયું હતું, હોસ્ટેલમાં જગા નહોતી મળી, તેથી રૂમ રાખીને રહેવું પડયું હતું.

'બતાડો ને... કેવી રીતે કરો છો તમે આવું પેન્ટિંગ ?' છોકરીઓનો કલબલાટ ચાલુ હતો. 'આને ઓઇલ કલર કહેવાય ?' 'મોંઘા હોય ?' 'કેવી સ્મેલ આવે છે નહીં ?'

આવું બધું ચાલી રહ્યું હતું. ત્યાં સ્ટુલ પર બેઠેલા સુધીરની બરોબર પાછળ સાવ અડીને ઊભેલી છોકરીએ પહેલાં પીઠમાં એક 'ચોંટિયો' ભર્યો ! અને પછી પીઠમાં આંગળી ફેરવીને 'દિલ'નું નિશાન બનાવ્યું !

સુધીરના શરીરમાંથી ઝણઝણાટી પસાર થઇ ગઈ ! કેમ કે આ તો બીના હતી ! એના બાજુના જ મકાનમાં રહેતી હતી.

આમ તો બીના નવમા ધોરણમાં ભણતી હતી અને સુધીરને અમસ્તુ સ્માઇલ આપ્યા સિવાય કશી વાતેય થઇ નહોતી, પરંતુ બીનાની કાચી ઉંમર હોવા છતાં એના શરીરના વળાંકોના ઉભાર કંઇક એવો હતો કે સુધીર તો શું, કોઇની પણ નજર ખેંચાયા વિના રહે નહીં.

પેલા 'દિલ'નો આકાર ચીતરાયો પછી સુધીર કંઇ બોલ્યો નહીં એટલે ફરી પેલીએ ચૂંટલો ખણ્યો ! અને ફરી આંગળી વડે 'દિલ' ચીતર્યું ! સુધીરે તરત ખોંખારો ખાઇને કીધું 'હવે બસ હોં ! નહીંતર પેઇન્ટિંગ બગડી જશે !'

થોડીવાર પછી છોકરીઓ કલબલાટ કરતી જતી રહી. જતાં જતાં પેલી બીનાએ સુધીર તરફ જોઇને આંખનો ઉલાળો કર્યો ! સુધીર એ ઉલાળાનો અર્થ બરાબર સમજતો હતો પણ...

પણ વાત એમ હતી કે બટકી સરખી એ બીનાની એક જ આંખ હતી ! બીજી આંખમાં કંઇક ખરાબી હતી, જેના કારણે...

જો કે જુવાનીનું જોશ હિલોળા મારતું હોય ત્યારે આવી નાની નાની બાબતો થોડી વચમાં આવતી હોય ? સુધીરને એ રાતે બરોબર ઊંઘ આવી નહીં.

પણ બીજા જ દિવસે એનું સાટું વળી ગયું. એ દિવસે રવિવાર હતો. સુધીર એના રૂમનું બારણું આડું કરીને બપોરે સુતો હતો ત્યાં એ આવી ! અને આવતાંની સાથે જ તેણે રૂમની સ્ટોપર અંદરથી બંધ કરી દીધી !

એ છોકરીની એક આંખમાં જે નિમંત્રણ હતું તે સુધીર તરત જ સમજી ગયો. તેણે ઉભા થઈને બીનાને પોતાના બાહુપાશમાં લઈ લીધી. તેના હોઠ પર પોતાના હોઠ મુકી દીધા.

અહીં હવે વાતો કરવાનો સમય ક્યાં હતો ? ઉલ્ટું, 'જોખમ' હતું કે અવાજ બહાર જાય તો ? બન્નેનાં શરીરની આ પહેલી પહેલી ભૂખ હતી, પણ પાંચેક મિનિટ પછી બહાર કંઇ ખખડાટ થતાંની સાથે છોકરી ચપળતાથી બહાર સરકી ગઈ.

એ પછીના રવિવારની બપોરે એ છોકરી બરાબર તૈયારી સાથે આવી. જમ્યા પછી એનાં ઘરનાં લોકો ઘસઘસાટ ઊંઘમાં હતાં ત્યારે એ ધીમેથી બારણું હડસેલીને અંદર આવી ગઈ.

આ વખતે પુરતો સમય હતો. સુધીરને થોડું આશ્ચર્ય થઇ રહ્યું હતું કે નવા ધોરણમાં ભણતી છોકરી આટલી 'ફાસ્ટ' ? કેમ કે વસ્ત્રો ઉતારવામાં એ જ પહેલ કરી રહી હતી.

છેવટે જ્યારે બંન્નેના શરીર પર છેલ્લું વસ્ત્ર બચ્યું હતું ત્યારે અચાનક સુધીરે તેનો હાથ પકડીને તેને અટકાવી.

'કેમ ?' તે સાવ ધીમા અવાજે બોલી.

'કેમ કે તું હજી નાની છે.' સુધીરે ધીમા અવાજે કહ્યું પણ તે માની નહીં, તેણે સુધીરનું વસ્ત્ર છોડયું જ નહીં.

ત્યારે સુધીરે જરા કડક અવાજે કહ્યું 'જો એવું કરવું હોય તે અહીં નહીં આવવાનું.'

કોણ જાણે કેમ, તે એકીટશે સુધીરના ચહેરા સામે જોતી રહી અને પછી ખુબ જ ગાઢ આલિંગન આપીને તેણે સુધીરની છાતીમા ક્યાં સુધી પોતાનું મોં ખોસી રાખ્યું...

આવું છાનું છપનું મિલન એકાદ મહિના સુધી ચાલ્યું. પછી સેકન્ડ ટર્મમાં સુધીરને હોસ્ટેલમાં એડમિશન મળી ગયું. તેણે ભાડાની રૂમ ખાલી કરી નાંખી. પોતાનો સામાન ભરીને સુધીર રીક્ષામાં જઇ રહ્યો હતો ત્યારે તેણે લાંબી નજર કરીને બીનાને બહુ શોધી પણ કદાચ એ લોકો રજાઓમાં બહારગામ ગયા હતા.

હોસ્ટેલમાં આવી ગયા પછી સુધીરને તેની યાદ તો ઘણી આવતી હતી પણ એના ઘરે કોઈ 'બહાનું' કરીને જવાનું. અજુગતું લાગતું હતું. એમ તો એની સ્કુલે પણ જઇ શકાય, પરંતુ શેના માટે ? અહીં ૧૫૦ સ્ટુડન્ટોની હોસ્ટેલમાં તો લાવી શકાય નહીં ને ?

સમય વીતતો ગયો, સુધીર ભણીને ગ્રેજ્યુએટ થયો, નોકરીએ લાગ્યો ત્યારે સાવ જુદા જ સંજોગોમાં તેને બીનાની યાદ આવી.

વાત એમ હતી કે સાથે નોકરી કરી રહેલા વિશ્વાસ નામના યુવાનને ઉંમર થવા છતાં લગ્ન માટે કોઈ કન્યા મળતી નહોતી. કારણ એટલું જ કે વિશ્વાસ ભલે દેખાવે ઠીકઠાક હતો પણ એની એક આંખ ફૂટી ગયેલી હતી.

એક દિવસ ઓફિસની કેન્ટિનમાં બેઠાં બેઠાં સુધીરને વિચાર આવ્યો કે 'જો હજી પેલી બીનાનું ક્યાંય ગોઠવાયું ના હોય તો -'

સુધીરે વિશ્વાસને એ સરનામું આપીને કહ્યું 'તમે ટ્રાય તો કરી જુઓ, કદાચ ગોઠવાઈ જાય ?' અને નસીબનું કરવું, તે એમની સગાઈ થઇ ગઈ !

સુધીર આ વાતે ખુશ તો હતો જ, પરંતુ એ સતત પોતાની જાતને દૂર રાખતો હતો. ક્યાંક બીનાનો આમનો સામનો થઇ જાય તો શું કહેવું ? અને વિશ્વાસને ખબર પડે તો ?

પરંતુ બરોબર લગ્નની આગલી રાત્રે ભૂતકાળનું પુનરાવર્તન થયું !

સુધીર હવે પોતાની ભાડેની રૂમમાં રહેતો હતો. બરોબર મધરાતે બીના બારણું હડસેલીને અંદર આવી ગઈ !

સુધીર તેને જોતો રહી ગયો ! બીનાએ લાલ રંગનો દુલ્હનનો ડ્રેસ પહેર્યો હતો. હથેળીમાં મહેંદી મઘમઘી રહી હતી. અને ચહેરો ? સુધીર પોતાની આંખો ખસેડી જ નહોતો શક્તો...

હજી સુધીરને આ આશ્ચર્યની કળ વળે ત્યાં તો બીના તેને વળગી પડી ! તેણે પોતાનું માથું સુધીરની છાતીમાં નાખી દીધું...

સુધીરે પૂછ્યું 'આજે અહીં કેમ આવી છે ?'

બીનાએ ચહેરો ઊંચો કર્યો. તેની એક આંખ સુધીરની બન્ને આંખોમાં પરોવીને તે બોલી : 'હવે તો હું મોટી થઇ ગઇ છું ને ?'

સુધીર સ્તબ્ધ હતો. કેવી જાતનો પ્રેમ હતો આ ?