ગમી જાય એવી ગુજરાતી ફિલ્મોમાં શું માણવા જેવું છે?

- સ્પેક્ટ્રોમીટર-જય વસાવડા

- દરેક ભાષાની ફિલ્મોને પહેલા એ ભાષાના લોકો વધાવે, પછી જ જગત વખાણે પણ માત્ર ગુજરાતી ફિલ્મ હોવું પૂરતું નથી, ક્વોલિટી ફિલ્મ હોવું જરૂરી છે!

દે વદાસ હોય કે બ્લેક, ગંગુબાઈ હોય કે પદ્માવત, રામલીલા હોય કે બાજીરાવ મસ્તાની- આ બધામાં શું સામ્ય છે? હા, સંજય લીલા ભણસાલી તો ખરા જ. પણ નેશનલ લેવલ પર ગાજી ચૂકેલી બ્લોકબસ્ટર નીવડી ચૂકેલી, સુપરસ્ટાર્સ ધરાવતી આ અને બીજી એમની ફિલ્મો પણ લખી છે, ખાસ તો દર્શકોની દાદ મેળવી જતા પાણીદાર ચોટદાર સંવાદો થકી એક ગુજરાતી પ્રકાશ કાપડિયાએ. સુંદર નાટકો ય ગુજરાતી એમણે લખ્યા છે એક સફળ અને અફલાતૂન ફિલ્મ રાઇટર છે. પૂરા ને વારંવાર નીવડેલા છે. પણ એમનું બ્રાન્ડિંગ? કેટલા ઇન્ટરવ્યૂ કે કવર સ્ટોરીઝ જોઈ એમની બે દસકામાં? કેટલા સામાન્ય પ્રેક્ષકોને એમનું આ કામ જોયા પછી નામ પણ ખબર છે?

આ આપણી ગુજરાતીઓની ટ્રેજેડી છે. મનોરંજન તો બહુ ગમે છે પણ 'કલ્ટીવેશન ઓફ ટેસ્ટ' જેવું ખાસ થતું નથી. યાને રૂચિ ઘડતરની ખેતી થતી નથી. શું માણવા સમજવા જેવું છે, એની આંગળી ચીંધામણીમાં ય આજના જમાનામાં પાક્કી ગણતરીઓ ચાલે છે. શતાયુ મહેન્દ્ર મેઘાણી જેવા જેમ 'મિલાપ'માં સારા વાચનનું દોહન કરીને આપતા, એવી અન્ય પ્રવૃત્તિઓ તો દાયકાઓ પહેલા વેન્ટીલેટર પર છે. સારી ક્વોલિટીની સર્જકતા તરફ હંમેશા ધ્યાન ખેંચ્યું હોય પછી એ હિન્દી હોય, અંગ્રેજી હોય કે કોરિયન, જાપાનીઝ, સ્પેનિશ, ઇટાલીયન, ફ્રેન્ચ, પર્શિયન, રશિયન કંઈ પણ હોય. માણસ સરખો છે. દેશ- સંસ્કૃતિ, રહેણી-કરણી અલગ છે લાગણી નહિ. સિનેમા વિવિધ સંસારમાં રીતસર ડોકિયું કરવાની બારી છે. બેસ્ટ ફિલ્મ બાબતે બધી ચોઈસ અલગ અલગ હોય, પણ એ કનેક્ટ થવી જોઈએ, એમાં કશુંક નવું મૌલિક હોવું જોઈએ, એની પાછળ એક ધબકતું દિલ હોવું જોઈએ બસ.

તો આવી ગુજરાતી ફિલ્મો ય જોવા મળે ત્યારે શેર લોહી ચડે. કાયમ માટે મદદ માંગીને, યાચના કરીને, ફેવર ઉઘરાવીને કોઈ ધંધા ચાલે નહિ. ટ્રાયસિકલમાંથી જાતે બેલેન્સ જાળવીને બાયસિકલ પર જવું પડે. માત્ર ગુજરાતી છો, તો ગુજરાતી ફિલ્મો જુઓ એથી આગળ સત્ય એ છે કે ગુજરાતીમાં ય આવી સરસ ફિલ્મો બને છે, ને તમે ન જુઓ તો ગુજરાતીઓ જેમ મલયાલમથી મરાઠી ફિલ્મો હોંશથી જુએ, એમ બીજા નથી જોતા.

તો હમણાં થિયેટર સુધી જવા મજબૂર કરે એવી મજબૂત ગુજરાતી ફિલ્મ કઈ લાગી? અને ગમી- ના ગમી તો બધા કહે પણ અભ્યાસપૂર્વક અભિપ્રાય એ જ અધિકારી/ ઓથેન્ટિક ગણાય. તો શા માટે લાગી? પઢિયે આગે.

(૧) રાડો: ખામોશિયા ચિલ્લાને લગી!

ગુજરાતીમાં મેકિંગ પ્લસ પ્રમોશન કોસ્ટ ગણો તો ય સૌથી મોંઘી ફિલ્મો પૈકીની એક રાડો છે. રાડો એટલે દેશી ભાષા મુજબ બબાલ, ધડબડાટી વાળો ઝગડો. પણ મોંઘી હોવાથી કોઈ બાબત મૂલ્યવાન નથી થતી. એ માટે કશુંક રિયલ સોશ્યલ જોઈએ. રાડો ભલભલા સિનેલવર્સને ય અમુક બાબતે ઉપરથી જાય છે. બાઉન્સ! કારણ કે, આવી ફિલ્મો પૂરી માણવા માટે સહજ પૂર્વતૈયારી જોઈએ હોલીવુડ સ્ટુડિયો નહિ, પણ 'ઇન્ડી' (ઇન્ડિપેન્ડન્ટનું શોર્ટ ફોર્મ) ફિલ્મો જોવાની. ઇરાનિયન કે કોરિયન સિનેમા જેવી વિવિધ ભાષાઓની ફિલ્મો જોવાની. આર્ટહાઉસ ફિલ્મો ય પકાઉ પકાઉ કર્યા વિના જોવાની. ધીમી, મૂડી ફિલ્મો, મૂબી (એમયુબીઆઇ) જેવું આખું ઓટીટી છે, સિનેમાહોલમાં ન જવું હોય તો.

પણ રાડો એવી કોઈ અઘરી ગંભીર બોરિંગ ફિલ્મ નથી. મૂળ તો ૨૦૦૦ની સાલમાં સિનેમાની દુનિયામાં કાયમ માટે એક નવો ટ્રેન્ડ સેટ કરનારી ફિલ્મ સ્પેનિશ ભાષામાં આવી 'એમોરેસપેરોસ': એના ડાયરેક્ટરની એ પહેલી જ ફિલ્મ હતી. એ ભાયડો એલેહાન્ટ્રો ઇનારઇટુ જેણે પાછળથી 'બર્ડમેન' માટે ઓસ્કાર જીત્યો, અને 'રેવેનન્ટ' માટે લિયોનાર્દોને બે દસકે ઓસ્કાર અપાવ્યો એ લીજેન્ડ. ૨૧ ગ્રામ્સ, બિયુટીફુલ, બેબેલ જેવી ક્લાસિક કૃતિઓના સર્જક. આ કટારના નિયમિત રીડર બિરાદરોને એકે ય નામ અજાણ્યા નહિ લાગે.

તો એમોરેસ પેરોસથી પાછળથી જેને નામ અપાયું 'હાઇપરલિંક' એવી ફિલ્માંકનની શૈલીનો દોર ચાલુ થયો. જેમ કે સોડરબર્ગની 'ક્રેશ', નિશિકાંત કામતની 'મુંબઈ મેરી જાન.' અલગ અલગ જગ્યાએ સાવ જુદા જ બેેકગ્રાઉન્ડના પાત્રો થકી ચેઇન ઑફ ઇવેન્ટસનું ઘટનાચક્ર શરૂ થાય, જ્યાં કોઈ એક બિંદુએ ક્રોસ રોડસની જેમ બધા પાત્રોની નિયતી એકબીજાને મળે, છેદબિંદુ બનાવે. અગાઉ પણ આવી ફિલ્મો બનેલી. પણ એનું પ્રોપર રાડો સુધી ફોલો થતું નોન લિનિઅર સ્ટ્રક્ચર એમરોસ પેરોસે સેટ કર્યું. જેમાં કહાની પણ અલગ એંગલથી આગળ વધે. આ જોનર તો પહેલાં પડદા પર અજમાવી જ અઘરી છે. તાણાવાણા ગૂંથવા માટે બે ઘડી ઇશ્વર સમકક્ષ થઈ જવું પડે. કારણ કે, ખરેખર તો આપણે બધા જ હાઇપરલિંક જિંદગી જીવીએ છીએ! આપણે આમે ય રાખના રમકડાં થઈને રામ રમાડે એમ મળીએ છીએ, છુટા પડીએ છીએ, બદલાઈએ છીએ. ઇટ્સ કોમ્પ્લિકેટેડ, બિકોઝ ઇટસ લાઇફ.

એવો જ કોન્સેપ્ટ બટરફ્લાય ઇફેક્ટનો છે. પતંગિયુ એક ટાપુ પર પાંખો ફફડાવે ત્યાંથી ઘટનાચક્ર રચાતા રચાતા બીજા કોઈ ખંડમાં તોફાન આવી જાય! (આપણું ચોમાસું એમ જ આફ્રિકાથી શરૂ થાય છે!) આ ય જેને આપણે વિધાતાના ખેલ કે પાવર ઑફ યુનિવર્સ કહીએ એ છે. આપણા હાથની બહાર રચાઈ જતા અને એકમેકમાં ગુંથાઈ જતા જીવતરના તાર.

રાડોમાં ગુજરાતી ફિલ્મોમાં પહેલી જ વાર આ બે ય કોન્સેપ્ટ લેખક- દિગ્દર્શક કૃષ્ણદેવ યાજ્ઞિાકે બખૂબી રજૂ કર્યા છે. અહીં કેજીએફ- પુષ્પા સ્ટાઇલ એક ગુંડો, એથી મોટો બીજો ગુંડો, એથી મોટો ત્રીજો ગુંડો એવી ક્રાઉડપુલર રમતો નથી. અહીં બધા જ ફિફ્ટી મિલિયન શેડસ ઑફ ગ્રેમાં જીવતા પાત્રો છે. આપણા જેવા રિયલ. ગુસ્સો કરતા, ભૂલો કરતા. થોડી ચાલાકી કરતા. સ્વાર્થી અને પરમાર્થી બેય. રાડોમાં એકપણ પાત્ર સંપૂર્ણ હીરો નથી, સંપૂર્ણ વિલન નથી. આ મહાભારત છે જેમાં બધા કર્મ ને એના પ્રતિસાદ ઉર્ફે એક્શન- રિએક્શનની અદ્રશ્ય સાંકળે બંધાયેલા છે!

રાડોની આ મજા તો છે જ. પણ ગ્રો અપ ન થયેલા બચ્ચા પ્રેક્ષકો બુમરાણ મચાવે છે કે આમાં ડાયલોગ ડિલિવરીના બાદશાહ જેવા સ્ટાર્સ હોવા છતાં કોઈ ડાયલોગ કેમ નથી. ધાણીફૂટ રમઝટ સામસામી બોલાવતા છેલ્લે તો કમસેકમ કશુંક બાગબાનછાપ સોલોલોકી જેવું ય હોવું જોઈએ ને. વેલ, કાચ તૂટવાના બેફામ અવાજો વચ્ચે આ ફિલ્મમાં મૌન છે, એજ તમને સીટમાં બેઠા અકળાવે છે. સ્પૂન ફીડિંગની આદત ધરાવતા કિડની જેમ તમે ઝંખો છો કે કશુંક હળવું થાય, ગમી જાય એવી નિર્દોષતા આવે, કોમેડી, રોમાન્સ કે સોંગ આવે પણ ઇટ્સ ક્લેશ ઓફ ઇગોઝ. અહંકાર બોલતો ઓછું હોય, પણ ભભૂકે ઝાઝો. મૌનના અર્થઘટન જાતે કરવાના હોય એ દર્શકે હોલ સિવાય પણ જે સારી કળા માટે પગથિયા ચડવા પડે એ છે. દિગ્દર્શકે જે કહેવું હતું થોડુંક એ યૂથ પાવર બાબતે, આસપાસના માહોલ બાબતે, ને એનર્જી ચેનલાઇઝેશનથી જસ્ટિસ બાબતે ટી.વી. ડિબેટમાં કહેવડાવી દીધું છે.

અહીં રાજકારણી ખંધા છે, પણ ઓવર ધ ટોપ નથી. અહીં પ્રેમિકાનું માથુ ફૂટે એનાથી ધૂંધવાયેલો પણ પોતાની ગાડી બળી એનાથી વધુ ચોટ ખાયેલો પ્રતિનાયક / એન્ટિહીરો છે. પ્રીડિક્ટેબલ બધું લાઇફની જેમ ફિલ્મમાં થતું નથી. માત્ર ભાંગફોડિયા ટોળાના આધારે કોઈ લોકશાહીમાં તમારી સ્વતંત્રતાને દિલથી નુકસાન કરે, તો હુુ કેર્સ કહી બેઠા રહેવાને બદલે કે રાજકીય રીતે નડે નહિ ત્યાં સુધી ફોર્સફૂલી કાયદાનું પાલન ન કરાવવાને બદલે, આધુનિક મસ્તમિજાજી યુવા ભેગા થઈને સામા શિંગડા ભરાવે તો કેવા રફૂચક્કર થઈ જવું પડે પેલા ટપોરીટોળાએ એ- મૂળ સંદેશ છે, જે જાતે ઝીલી લેવાનો છે. ટ્રોલિયાઓ શાહરૂખ કે અમિતાભને ટ્રોલ કરે ત્યારે એમના ચાહકો ઝાઝા છે, પણ બિચારા પોતાની વાત સિવાય મૌન રહે છે. સામો કાઉન્ટર એટેક કરે તો કરોડો હોય. પણ સંગઠિત નથી.

અને રાડોનું સંગીત વાહ! જેબ્બાત. ટેરેન્ટીનોની કિલ બિલ કે શ્રીરામ રાઘવનની એજન્ટ વિનોદ નોલાનની ડાર્ક નાઇટ જેવી અનેક ફિલ્મોમાં એક્શન 'કોરિયોગ્રાફી' (હા, નૃત્યની માફક જ) સાથે ટિપિકલ ધૂમધડાકેદાર મ્યુઝિકને બદલે કોઈ ક્લબ સોંગ, ટ્રમ્પેટ, સિતાર- તબલા, વાયોલિન, ગિટાર, પિયાનો વગેરેના- મ્યુઝિકનું ફ્યુઝન કરવામાં આવે છે. જેમ શેફ બે અલગ એલિમેન્ટસ એકઠા કરી નવા જ સ્વાદની વાનગી સર્જે, એમ એક અલાયદી અસર પડદા પર તોડભાંગ ચાલતી હોય, હિંસા અને હત્યા હોય, પણ જેમ બાકીની લાઇફ એનાથી અલિપ્ત વહ્યા કરે, રોજ એમ સંગીત રેલાયા કરે. રાડોમાં સેક્સોફોન તો ટાઇટલ્સમાં સિગ્નેચર ટયુન સંભળાય ત્યાં જ ગુજરાતની ગ્લોબલ ફિલ આવે!

રાડો નામ મુજબ કેઓસ રજુ કરતી ફિલ્મ છે. જેમાં યશને 'શિવા'ના નાગાર્જુન જેવો આક્રોશ અને હિતેનકુમારનો પ્રભાવી અભિનય છે જ, અને ખોજ ઓથર બેઠક રોલમાં નિકિતા શર્મા છે. પણ શ્રેષ્ઠત્તમ તો સંવાદ વિના સાવ જુદી જ રીતે રજૂ થયેલા હિતુ કનોડિયા છે. એ પાત્રમાં ય શરૂઆતમાં વજનદાર બેગથી વધુ કહેવાયું છે, ગ્રે શેડસ વિશે. એના પુલ અને લાલ લાઇટવાળા ઘરના ઓરડાનો શોટ લાજવાબ છે. કોઈ યુરોપિયન નિહિલિસ્ટિક બોઝિલ ફીલ છે આખા નેરેટિવમાં ધર્માંધતાનો કટાક્ષ છે. સેક્સી જોક કરતી છોકરીઓ મદદ કરે ને રાઉડી રીતે નળા ભાંગતા કોલેજીયનો ક્રાંતિ પણ કરી શકે,

 એ વલોવાયેલું યૂથ છે. અને મિનિ સ્પોઈલર એલર્ટ ધ્યાન દઇને જોશો તો આંખો ખોલતી આર્શીનો સીન પણ છે, અને પઝેસિવ, દિમાગમાં દિવાસળી લઈ ફરતા ને ટકરાતા પાત્રોની માથાકૂટ શરૂ થાય છે એક જૂતું ફેંકાયા બાદ સીએમના રૂટના ફરવાથી થયેલા ટ્રાફિક જામથી! પણ છેક સુધી મૌન પડઘાય છે. હા, સેકન્ડ હાફ થોડોક રિપિટેટિવ રહે છે ખરો.

બ્રિલિયન્ટ બ્રેવ, બ્યુટીફુલ, બોલ્ડ, રાડો હિટ કે ફલોપ એ મુદ્દો નથી. એ ગુજરાતી સિનેમાના ઇતિહાસમાં બેન્ડમાર્ક માઇલસ્ટોન છે. ધિસ ઇઝ સિનેમા જેમાં સમાધાન નથી.

(૨) સૈયર મોરી રે: ચૂલાના રોટલા - હાંડીની ખીચડી

ગુજરાતી ફિલ્મો એટલે ગામડું ગરબો ને ગોકીરો એવી મજાકો એક સમયે થતી. આમાં ગોકીરો નથી, પણ ગામડું ને ગરબો છે. ગમતીલા પાત્રો છે, ગૂઢ આધ્યાત્મિક સ્પર્શ છે. જાણે આ ફિલ્મ આપણને કોઈ અલગ જ વિશ્વમાં લઈ જાય છે. જે આપણા કોઈ ભૂતકાળ કે બાળપણમાં લઈ જાય. એક મિત્રએ ફિલ્મ જોઈ ટહુકો કર્યો કે પવિત્ર ફિલ્મ છે!

ના, એવું નથી કે કંટાળાજનક છે. દિગ્દર્શક વિશાલ વાડાવાળાએ પોતાના વતનમાં શૂટ કરેલી આ ફિલ્મમાં ધબકતું કાઠિયાવાડ છે. મયુર ચૌહાણ અને યુક્તિ રાંદેરિયાએ એકદમ સહજ રીતે જે કનેકશન ઉપસાવ્યું છે. પ્રેમની ચોકલેટ કેકને બદલે સ્લીપરથી શરૂ થતી ગુલાબી ક્ષણોથી તાપણાના અંગારાની જેમ બળતી દાઝ સુધીની. આંખોમાં નેહ નીતરે યુક્તિની ને ખાલીપો મયુરની. ગૌરાંગ આનંદ જેવા સપોર્ટિંગ પાત્રો ય ઉપસે બધા. ખાસ તો મેહુલભાઈએ ભજવેલું ફઇબાનું પાત્ર જેમાં નાન્યતર જાતિના કિન્નરની મજાક નથી કે હીરો-વિલનગીરી નથી, પણ માણસાઇ છે કે પોતીકાપણું લાગે.

અને શિરમોર મયુર સોનેજીના બાપુ. સ્વામી બ્રહ્મવેદાંતજીનો સ્પર્શ પામેલા આ અભિનેતાએ સાચે જ કોઈ આશ્રમના બાપુ પાસે બેઠા હોઈએ, એવી અલૌકિક અનુભૂતિ કરાવી. ફિલ્મ સીધીસરળ છે, પણ કળા વિહીન નથી. ઠેરઠેર સંવેદનાની સાથે સર્જકતાનો સ્પર્શ છે. એક ટોપ એંગલ શોટ જેમાં કન્વર્ઝેશન ચાલુ છે, બે વ્યકિતની વાતચીતનું કે સીધો સસ્તી હોટલનો ઓપનિંગ શોટ-માહોલ બતાવવાની આવડતની ચાડી ફૂંકે છે. અહીં હરિ અને લીલાના પાત્રો પ્રેમ પણ આંખોથી કરે છે, તડપ પણ આંખોથી અનુભવે છે. ગાયોની ઘૂઘરીઓ ને મંદિરના ઘંટારવ સાથે હૃદયના તાર ઝણઝણાવે એવા ગીતો ય છે.

હા, છેલ્લે પેરન્ટસ પુનઃ મિલન (પ્રેડિકટેબલ છે, સ્પોઇલરની ચિંતા ન કરો) નો ટ્રેક ઇશ્કની ભભૂકતી ધૂણીમાં માવઠા જેવો બિનજરૂરી ખેંચાયેલો લાગે છે. અસર જુદી હોત નહિ તો. પણ બધી વખતે માઇક્રોવેવ ઓવનમાં સ્વાદ આવે એવું નથી. ક્યારેક ધીમી આંચે તપતા ભોજનનો આગવો સ્વાદ હોય. અહીં એ સોડમ છે. હરિની લીલા સાથે ગેબીનું હેત વરસે છે. બાપુના વાક્યો ફિલ્મ પૂરી થયા પછી ય શરૂ રહે છે: ખાવાનું આપી શકાય, પણ ભૂખ ન લગાડી શકાય! બે મિનિટમાં મંતર ભણીને ગુમાવેલો પ્રેમ લઈ આવો, પણ એમાં મજા નથી. એના કરતા મળ્યો એ ભૂલ્યા વિના એની યાદોમાં તો રહો. આહ!

(૩) વિકીડાનો વરઘોડો: જે બનાવતા જૌહર ચોપરાઓ ભૂલી ગયા છે!:

રાહુલ ભોલે-વિનીત કનોડિયા (રેવા) વાંચતાવિચારતા સેન્સિબલ ફિલ્મમેકર્સ છે. એક સમયે હિન્દી ફિલ્મોમાં જે મસ્તમીઠી 'રોમકોમ' બનતી, કનેક્ટ થઇ જવાય એવા હીરોહીરોઇન, સતત ધીમી ધારે વરસતી કોમેડીની ફુલગુલાબી મસ્તી, એમાં ઇમોશન્સનો વઘાર, લગ્નના માહોલમાં કુટુંબમેળા વચ્ચે રચાતો ક્લાઇમેક્સ, સુમધુર ગીતો, ચબરાકીયા સંવાદો અને કંટાળો આપ્યા વિના પૂરપાટ ભાગતી ગતિ, કે પૂરી થાય તો લાગે ઔર જ્યાદા.

આવી જ મોમેન્ટસ ને આવી જ હળવાશવાળી ફિલ્મ 'નાડીદોષ' હમણા સુપરહિટ થઇ. પણ એ બાસુ ચેટરજી ટાઈપ બે ઘર, એક ઓફિસમાં પૂરી થાય જેમાં બ્રધર-સિસ્ટરના સુપર્બ રિલેશન સાથે નોટી રોમાન્સ ને પેરન્ટસની ખાટીમીઠી હતી. (અહા, અદ્ભુત ખમ્મા ગીતનો ક્લાઇમેક્સ!) પણ વિકીડાનો વરઘોડો જેનો પ્રયાસ અગાઉ 'પ્રેમપ્રકરણ'માં થયેલો પણ સેકન્ડ હાફમાં કચાશ રહેલી એવી 'પ્રેમમ' ટાઇપની કમિંગ ઓફ એજ ફિલ્મ છે. જેમાં ઉંમર ને ફીલિંગ્સના અલગ અલગ તબક્કાની યાત્રા હોય.

પણ ત્રણે ય નાયિકાઓ સાથે મલ્હારનું એફર્ટલેસ કોમિક ટાઇમિંગ ફિલ્મને ભારેખમ થતા બચાવે છે. ચેતન દૈયા ને અનુરાગ પ્રપન્ન જેવા અશક્ત સાથી કલાકારો અને સ્વીટ ગુજરાતી ગર્લ મોનલ ગજ્જરની સ્માઇલિંગ પ્રેઝન્સ ફિલ્મને હીરો એન્ટ્રિક નથી થવા દેતા.

'સૈયર મોરી રે'માં ગામડું છે. તો 'વિકીડાનો વરઘોડા'માં શહેર છે. પોતીકું લાગે એવું નગર. એક્ચ્યુઅલ લોકેશન. સ્કૂલ કોલેજની મસ્તી. આ રાજકુમાર હિરાણી મીટસ પ્રિયદર્શન મીટ્સ યશ ચોપરા ટાઇપનો ત્રિવેણી સંગમ છે. હળવે હૈયે અહીં દ્રાક્ષ ખાટી છે સીનથી આપઘાતના ફાંસા સુધી બ્રેકઅપની વાત છે. મુશી મુશી પપી લવની પિપરમિન્ટ મોમેન્ટસ છે. કોલેજ કાળની ધમાલ સાથે કોઇને માટે તમે કશોક ભોગ આપો એની કદર વિના કશુંક તૂટી જાય એ તિરાડ પણ છે. બધું જ સ-રસ છે. ટોપ ક્લાસ સિનેમેટોગ્રાફી એને બોલીવૂડ લેવલે પહોંચાડી દે છે. સ્માર્ટ એડિટિંગ, બાપદીકરાના સંબંધ, ગાંઠિયા-ભૂંગળા બટેટા-પીઠી-મોબાઈલ-હનુમાનની દેરી બધું જ અહીં પાત્ર બની જાય છે.

યસ, ફુલ ફેમિલી એન્ટરટેઇનમેન્ટ છે. વિથ મ્યુઝિક. ફક્ત મહિલાઓ માટે જેવું પ્રોમિઝિંગ પિકચર રિલીઝ જન્માષ્ટમીએ થાય, એ પહેલા કાન્હાનું ગીત પણ. હા, કચરા જેવો સવાલ કે બાળકો વડીલો સાથે જોવાય? (કેમ જાણે બધા ઝાડ પર ઉગતા હોય?) તો હા, બેશક વિથ ફ્રેન્ડસ, વિથ ફેમિલી બિન્દાસ જોવાય ને મોજ જ આવ્યા કરે એવી ફિલ્મ છે આ!

બસ, આવી આપબળે ઉત્તર એવી ગુજરાતી ફિલ્મોનો મંડપ તો સજાવેલો પડયો છે, વાટ છે પ્રેક્ષકોના લીલા પગરવની.

ફાસ્ટ ફોરવર્ડ

'બીજા સાથે પ્રેમ થાય એ ધ્યાનનું જ રૂપ છે. જાત સાથે ધ્યાન થાય એ પ્રેમનું રૂપ છે.' (ઓશો)