સમાંતર પ્રકરણ - 8 .

- શિશિર રામાવત

- લઘુનવલ

- અનિકેત બેબાકળો થઈ ગયો: મારો ચહેરો ક્યાં? અરીસામાં આ કોણ ઊભું છે? મારું મોઢું કેમ દેખાતું નથી?

- કદાચ આ 'ખબર નથી' જ અંતિમ સત્ય છે. કદાચ આખું જીવતર આ 'ખબર નથી'ની પીઠ પર સવાર થઈને ભવસાગરમાં તરતું રહે છે.

અ ચ્છા સાંભળ, અમે લોકો ટૂર ટૂંકાવીને પાછા ઇન્ડિયા આવી રહ્યાં છીએ. હોમ સ્વીટ હોમ... રિયાનો અવાજ.

- ડેડી, અમારે તમારી પાસે આવવું છે... આર્જવનો અવાજ.

- ડા-ડા... ડા-ડા... ઝારાનો કિલકિલાટ.

ચીસોટા પાડતા, એકબીજાને ચીરી નાખતા, એકબીજામાંથી આરપાર થઈ જતા અવાજો -

સમડીની જેમ આકાશમાં ચકરાવા મારી રહેલા પારદર્શક ચહેરાઓ-

...અને ધીમે ધીમે છંટાઈ રહેલું ધૂમ્મસ.

અનિકેત સહેજ સળવળ્યો. કેટલીય કલાકોથી એ પથારીમાં ઊંધમૂંધ પડયો હતો. ગઠ્ઠો થઈ ચૂકેલી એની તંદ્રા થોડીક પીગળી. બંધ આંખોની તિરાડે પહોળા થવાની મથામણ કરી.

'સર...'

અનિકેતને કષ્ટપૂર્વક આંખો ઊઘાડી. સામે થોડા ચહેરા ઝળુંબી રહ્યા હતા. ધાબા જેવા, અસ્પષ્ટ. ધીમે ધીમે રેખાઓ સ્પષ્ટ થવા લાગી. ચહેરા જાણીતા હતા - લોકેશ, ચતુર્વેદી, ખુરાના. એમની ઉપર પંખાના પાંખિયા ચક્કર ચક્કર ફરી રહ્યા હતા. અનિકેતની ભીતર કશુંક સંધાવા લાગ્યું.  

'મારો અવાજ સંભળાય છે, સર? હું લોકેશ છું...'

અનિકેતે ઊંહકારો કર્યો.

'જરાય ચિંતા ન કરતા. અમે બધા તમારી પાસે જ છીએ...' ચતુર્વેદી કહી રહ્યો હતો.

ખુરાનાએ અનિકેતના કપાળ અને ગળે હાથ મૂક્યો. 'નોર્મલ છે,' એણે કહ્યું.

ખુરાનાનો સ્પર્શ અનિકેતની ચેતાઓમાં બરાબર વહ્યો. બધું લગભગ એક સાથે ધૂ્રજતું ધૂ્રજતું સપાટી પર આવતું ગયું. કેમ્પસનો લોખંડી ગેટ, સિક્યોરિટીના માણસો, 'આપ કહીં નહીં જા સકતે, સર!', હોસ્પિટલની શાંત લોબીઓ, નીચે ઉતરતા દાદરા, દરવાજા પરની તકતીઓ, 'પ્રોજેક્ટ કાનજી'...

'હું ક્યારે સૂતો?' અનિકેતે ધીમેથી બેઠો થયો. એનો અવાજ ક્ષીણ થઈ ગયો હતો, 'કેટલા વાગ્યા?'

ચતુર્વેદીએ કહ્યું, 'રાતના નવ થવા આવ્યા છે.'

'મને અહીં કોણ લાવ્યું? હું તો ગેટ પાસે હતો!'

એક નર્સ જેવી લાગતી સ્ત્રી બેડરૂમમાં આવી અને સપાટ અવાજે બોલી ગઈ. 'આપ લોગ બાત મત કરો. આરામ કરને દો.'

લોકેશ અને અનિકેત પલંગથી દૂર હટયા. નર્સ બ્લડપ્રેશર અને ટેમ્પરેચર માપીને કશું કહ્યા વિના બહાર નીકળી ગઈ. ચતુર્વેદીએ ધીમેથી કહ્યું, 'સર, તમને આચંકી ઉપડી હતી.'

અનિકેત ચતુર્વેદીને જોઈ રહ્યો, 'ક્યારે?'

'કાલે. તમે સુપ્રિન્ટેન્ડન્ટને મળવા ગયા હતા ત્યારે.'

અનિકેત ગુંચવાયો. પોતાને આંચકી ઉપડી હતું એવું યાદ કેમ આવતું નથી? પણ હોઈ શકે. 

શક્ય છે.

'પછી એ લોકોએ મને હોસ્પિટલમાં એડમિટ કર્યો હતો?'

'હા.'

'હું અહીં કેવી રીતે આવ્યો?'  

'કાલે રાત્રે તમને ભાન આવ્યું હતું. તમારે હોસ્પિટલમાં રાત નહોતી ગાળવી એટલે અમે તમને અહીં ગેસ્ટ હાઉસ પર લઈ આવ્યા.'

અનિકેતનું આશ્ચર્ય ઘૂંટાઈ રહ્યું હતું. 'પણ મને કેમ આવું કંઈ યાદ આવતું નથી?'

'સર, તમે હજુ દવાની અસરમાં છો,' ખુરાનાએ કહ્યું, 'ઇન ફેક્ટ, ડોક્ટરે અમને કહેલું પણ ખરું કે ભાનમાં આવ્યા પછી તમે ડિસઓરિએન્ટેડ ફીલ કરશો. દિમાગ પર બહુ જોર ન દો, સર. રિલેક્સ કરો. એવરીથિંગ ઇઝ જસ્ટ ફાઇન.'

અનિકેત શાંત થઈ ગયો. પળવારમાં પાછો વંટોળિયો જાગ્યો:

 ...પણ આવું કેવી રીતે બને? હું સુપ્રિન્ટેન્ડન્ટ સાથે હતો, મને આંચકી ઉપડી, મને તરત હોસ્પિટલમાં એડમિટ કરી દીધો, રાત્રે મને ગેસ્ટહાઉસ પર લઈ આવ્યા, તો હું ભાગીને કેમ્પસના મેઇન ગેટ પાસે ક્યારે ગયો? સિક્યોરિટીના માણસોએ મને પકડયો ક્યારે? અને ગરદનમાં ભોંકાયેલું પેલું ઇંજેક્શન?

અનિકેતની હથેળી અનાયાસ પાતાની ગરદન પર ફરી ગઈ. કંઈ સમજાયું નહીં. ઘટનાક્રમ ચૂંથાઈ ગયો છે. ભીતર શું ઉમેરાઈ ગયું છે ને શાની બાદબાકી થઈ ગઈ છે? સુષુપ્ત જ્વાળામુખીનો ઉકળતો લાવા વારે વારે ઉછાળા મારીને પાછો શાંત થઈ જાય છે. કશુંક ધાર સુધી આવીને અટકી જાય છે. શું છે એ? કેમ કશુંય સમજાતું નથી?     

એકદમ જ અનિકેતનું મસ્તિષ્કમાં જોરદાર સણકા ઉપડયા. એ લગભગ ચિત્કારી ઉઠયો. લોકેશે બૂમ પાડીને નર્સને બોલાવી. અનિકેત માથું પકડીને બેસી ગયો હતો. એના મગજની દીવાલો પર જાણે હથોડાના ઘા થઈ રહ્યા હતા. નર્સે આવીને ઝડપથી એક ઇંજેક્શન આપી દીધું. એ બોલી, 'તમે સૂતેલા રહો ને થોડી વાર પછી થોડું ખાઈ લો. ખાલી પેટે દવા નહીં આપી શકાય.' 

અનિકેત પાછો લાંબો થયો. ધીમે ધીમે સણકા શાંત થતા ગયા. અનિકેત છતને તાકતો રહ્યો. વાત તો સાચી છે. આંચકી ઉપડે પછી મને નોર્મલ થતાં થોડો સમય જરૂર લાગે છે. વિચારો વેરવિખેર થઈ ગયા હોય, મન સીધી દિશામાં વિચારી શકતું ન હોય એવા અનુભવ અગાઉ પણ થઈ ચૂક્યા છે. ખેર...

અનિકેત કષ્ટપૂર્વક ઊભો થયો. બાથરૂમ ગયો. સહેજ પણ ભૂખ લાગી નહોતી, પણ નર્સનો આગ્રહ હતો એટલે ડાઇનિંગ ટેબલ પર બેસીને થોડો સૂપ પી લીધો. પછી નર્સે આપેલી ત્રણેય કેપ્સ્યુલ એ એકસાથે ગળી ગયો.

'સર!' લોકેશે કહ્યું, 'તમને ખબર છે, તમને ઊંઘમાં બબડવાની આદત છે?'

લોકેશને આશ્ચર્ય થયું. 'ખરેખર?'

'હા, સર. એ તો અમે પણ ઘણી વાર નોટિસ કર્યું છે,' ચતુર્વેદી બોલ્યો, 'કેમ, રિયાભાભીએ તમને ક્યારેય કહ્યું નથી?'

અનિકેત કશું બોલ્યો નહીં. થોડી વાર પછી પૂછયું, 'મારો મોબાઇલ ક્યાં છે?'

લોકેશ જવાબ આપે તે પહેલાં નર્સ બોલી ગઈ, 'સર, અત્યારે નો મોબાઇલ. સૂવાની કોશિશ કરો. તમારે આરામની જરૂર છે.'

અનિકેત નિશ્વાસ ફેંકીને ધીમેથી ઊભો થયો. એણે સાથીઓને કહ્યું, 'તમે લોકો હવે જાઓ. ખોટા હેરાન થવાની જરૂર નથી. મને હવે ઠીક છે.'

ખુરાનાએ કહ્યું, 'અમારી ચિંતા ન કરો, સર. આમેય અમે નિશાચરો છીએ. રાત્રે બે-અઢી વાગ્યા પહેલાં અમારામાંથી કોઈને ઊંઘ આવતી નથી.'

અનિકેત બેડરૂમમાં જઈને પલંગ પર લાંબો થયો. હજુ આંખો બંધ કરે ન કરે ત્યાં લોકેશ અંદર આવ્યો.

'રિયા મેડમનો મેસેજ 

આવ્યો છે.'

અનિકેત છળી ઉઠયો! એની આંખોમાં ન સમજાય એવો ભાવ તગતગવા લાગ્યો.

'હેં?'  

'રિયા મેડમનો મેસેજ, સર!'

'મારો મોબાઇલ આપ!'

'મોબાઇલ તો નહીં મળે.'

'મોબાઇલ લાવ મારો!' અનિકેતે લગભગ ત્રાડ પાડી.

'ગુસ્સો કેમ કરો છો? તબિયત વધારે બગડશે. તમારો મોબાઇલ આમેય ક્યારનો ડેડ પડયો છે. એટલેસ્તો રિયા મેડમે મને મેસેજ કર્યો.'

અનિકેતનો ચહેરો ફરવા લાગ્યો. આંખો ચકળવકળ થવા લાગી. એણે ધૂ્રજવા અવાજે પૂછયું, 'શું.... શું લખ્યું છે મેસેજમાં?'

'ફ્લાઇટનાં ટાઇમિંગ્સ લખ્યાં છે. એ લોકો સાન ફ્રાન્સિસ્કોથી લુફથાન્સા એરલાઇન્સની ફ્લાઇટમાં બેસી ગયાં છે. દસ કલાકની ફ્લાઇટ પછી ફ્રેન્કફર્ટમાં ત્રણ કલાકનો લે-ઓવર છે. પછી ફ્રેન્કફર્ટ-ટુ-મુંબઈ બીજા આઠ કલાક. એટલે સમજોને કે, એ લોકો ઇન્ડિયન ટાઇમ પ્રમાણે કાલે બપોરે બારેક વાગે મુંબઈ લેન્ડ કરશે.'  

'કોણ લોકો?'

'તમારાં વાઇફ અને બાળકો. તમારા ફેમિલીની વાત કરું છું, સર!'

'ક્યાં લેન્ડ કરશે?'

'મુંબઈ ઇન્ટરનેશનલ એરપોર્ટ પર. બીજે ક્યાં?'

'પછી?'

'પછી શું?'

'લેન્ડ થયા પછી શું કરશે?'

'આ તમે શું પૂછી રહ્યા છો? લેન્ડ કર્યા પછી શું કરવાનું હોય? ટેક્સી કરીને ઘરે જ જવાનું હોયને!'

'ના ના, એમ નહીં. તું મને આખી વાત કર. ટેક્સી કરીને એ લોકો કયા ઘરે જવાના છે?'

'સર, મને લાગે છે કે તમારે હવે ખરેખર સૂઈ જવું જોઈએ,' લોકેશે કહ્યું.

કાંપી રહેલો અનિકેત શંકાથી તાકી રહ્યો. લોકેશને કશો ફર્ક ન પડયો. એણે લગભગ યાંત્રિકપણે રજાઈ ખેંચીને અનિકેતને ઓઢાડી, બેડરૂમની લાઇટ ઓફ કરી નાખી. 'ગુડનાઇટ, સર' કહીને, દરવાજો અટકાવીને એ બહાર નીકળી ગયો. પેસેજમાંથી આવી રહેલો પ્રકાશ પણ છેદાઈ ગયો. બેડરૂમમાં અંધકારનો સમુદ્ર હિલોળા લેતો હતો. ફરી પાછું કશુંક તરફડિયા મારતું સપાટી પર આવવા સંઘર્ષ કરવા લાગ્યું. ફરી પાછું કશુંક ધાર પાસે આવીને અટકી ગયું...અને દૂર કશેક સ્મૃતિનાં દેવી નિમોસિની અનિકેત તરફ જોઈને અટ્ટહાસ્ય કરવા લાગ્યાં!    

***

 ઘનઘોર સ્મૃતિઓ ગોરંભાઈ રહી હતી. અચાનક વીજળી ત્રાટકી જતી હતી અને એના થરથરતા પ્રકાશમાં એકાદ ક્ષણ માટે સ્મરણોનું સત્ય ઝબકીને અદ્રશ્ય થઈ જતું હતું. કદાચ સત્ય પર અસત્યના એટલા બધા લપેડા લાગી ચૂક્યા છે કે બન્નેને છૂટ્ટા પાડી શકાતા નથી. પ્રશ્નો હવામાં દોરડાની જેમ અધ્ધર લટકી રહ્યા છે. એના સામે છેડે શું હશે? ઉત્તરો કે વધારે વિકરાળ, વધારે વિકૃત થઈ ચૂકેલા સવાલો? ખબર નથી. કદાચ આ 'ખબર નથી' જ અંતિમ સત્ય છે. આ એકમાત્ર એવું સત્ય છે જે ક્યારેય સાથ છોડતું નથી. કદાચ આખું જીવતર આ 'ખબર નથી'ની પીઠ પર સવાર થઈને ભવસાગરમાં તરતું રહે છે.  

સખત ઘેન ચડયું હતું. એપિલેપ્સીની દવાનું આ જ સુખ છે અને આ જ દુખ છે. એનાથી ઊંઘ સખત આવી જાય છે. અનિકેત બીજા દિવસે સવારે જાગ્યો ત્યારે શરીરમાં ઝીણી કળતર થઈ રહી હતી. એ બેડરૂમની બહાર આવતાં જ થંભી ગયો. ડ્રોઇંગ રૂમમાં બધાં બેઠાં હતાં - લોકેશ, ચતુર્વેદી, ખુરાના, નર્સ. અનિકેતને જોઈને તેઓ સતર્ક થઈ ગયાં.

'તમે લોકો અહીં જ છો? ગયાં જ નથી?' અનિકેત નવાઈ પામી ગયો.  

'ના. પણ વચ્ચે વચ્ચે અમે ત્રણેય વારાફરતી થોડીઘણી ઊંઘ કરી આવ્યા,' ચતુર્વેદીએ કહ્યું.

નર્સ અનિકેતનું ટેમ્પરેટર અને બ્લડ પ્રેેશર માપીને એ નીકળી ગઈ. એની ડયુટી પૂરી થઈ ગઈ હતી અને હવે એ પાછી આવવાની નહોતી. અનિકેતનું ધ્યાન ગયું કે બેડરૂમના સાઇડ ટેબલ પર એનો મોબાઇલ ચાર્જ થઈ રહ્યો છે. એણે ઝપટ મારીને મોબાઇલ હાથમાં લઈ લીધો. રિયાએ કેટલીક ફેસબુક મેમરીઝના સ્ક્રીનશોટ શેર કર્યા હતા. બધી તસવીરો જુહુના ઘરની હતી. ક્રીમ સોફા પર પહોળા લાલ રંગના કુશનનો ટેકો લઈને નાનકડી ઝારા બેઠી છે અને તેની બાજુમાં રિયા ખડખડાટ હસી રહી છે, પારદર્શક કાચવાળા ડાઇનિંગ ટેબલની ખુરસી પર આર્જવ પગ લટકાવીને બેઠો છે અને એનો ચહેરો કેકથી ખરડાયેલો છે, એક તસવીરમાં બાલ્કનીના સિંગલ સીટેડ હિંચકા પર ઝારા-આર્જવ લપાઈને બેઠા છે, ચોથી તસવીર બેડરૂમની છે જેમાં આખો પરિવાર ડબલબેડ પર ચડીને બેઠો છે. માસ્ટર બેડરૂમની દીવાલો રિયાએ  જીદ કરીને બ્લુ રંગથી રંગાવી હતી. બેડરૂમના એક ખૂણે ઊભેલું વજનદાર ક્રિકેટ બેટ પણ તસવીરમાં દેખાતું હતું. અનિકેત અગાઉ દર બીજા રવિવારે દોસ્તો સાથે ક્લબમાં ક્રિકેટ રમવા જતો- 

મોબાઇલમાં ચાર-પાંચ વોઇસ નોટ્સ સંભળાયા વગરની પડી હતી. અનિકેત એક પછી એક સંદેશો સાંભળતો ગયો: 

-'હદ થાય છે, અનિકેત. આખી દુનિયામાં ફોન લાગે છે, એક તારો જ ફોન લાગતો નથી. એનીવે. અમે અત્યારે સાન ફ્રાન્સિસ્કોના એરપોર્ટ પર છીએ, ગેટ ખૂલે એની રાહ જોઈ રહ્યાં છીએ. ફ્લાઇટ્સની બધી વિગતો મેં તને અને લોકેશ બેયને મોકલી છે, જસ્ટ ઇન કેસ. તને નવાઈ લાગતી હશેને કે મેં અમેરિકાની ટૂર કેમ ઓચિંતા ટૂંકાવી નાખી? એક બહુ વિચિત્ર વસ્તુ બની ગઈ છે. તને ઘરે આવીને બધું કહીશ. ચલ, 

સી યુ.'

- 'અનિકેત, અમે ફ્રેન્કફર્ટ લેન્ડ થઈ ગયા છીએ. સખ્ખત ઊંઘ આવે છે. હું પ્લેનમાં બિલકુલ સૂઈ શકતી નથી, તને તો ખબર છે. એક મિનિટ, છોકરાઓને તારી સાથે વાત કરવી છે'

- આર્જવ : 'ડેડી, મેં પ્લેનમાં ટુ ડોનટ્સ અને થ્રી કપકેક્સ ખાધાં. ઝારાની કપકેક પણ હું ખાઈ ગયો!'    

-ઝારા: 'ડાડા, મેં 'લાયન કિંગ' મૂવી જોઈ... આખી!' 

'અનિકેત, તેં મારી આગળની વોઇસ નોટ્સ પણ હજુ સાંભળી નથી? મારે અત્યારે વીડિયો મેસેજ મોકલવો હતો, પણ અહીં નેટવર્ક બહુ સ્લો છે. મને બહુ ટેન્શન થઈ રહ્યું છે, અનિકેત. આઇ હેવ અ વેરી બેડ ફીલિંગ. હું આ બધામાં માનતી નથી, પણ... આઇ ડોન્ટ નો.  ચલ, મૂકું છું. બોર્ડિંગ શરૂ ગયું છે. મુંબઈ એરપોર્ટ અમને પિક-અપ કરવા આવી શકીશ? કે નહીં ફાવે?' 

અનિકેત પૂતળાની જેમ બેસી રહ્યો. વોઇસ નોટ્સ પૂરી થઈ ગઈ. છેલ્લો મેસેજ કેટલી કલાક પહેલાં આવ્યો હતો?   

ઝબ-ઝબ-ઝબ.... અનિકેત કાન પર ઓશિકું દબાવીને સૂઈ ગયો. માથું ફાટી જશે કે શું?   

'સર!' 

અનિકેતે ઓશિકું હટાવીને અવાજની દિશામાં જોયું. લોકેશ અને ચતુર્વેદી ઊભા હતા, બેડરૂમના દરવાજા પાસે. 

'તૈયાર થઈ જાઓ. આપણે શૂટિંગ માટે જવાનું છે.'  

'શાનું શૂટિંગ?' 

'કેમ, કાનજીનું શૂટિંગ.'

'જરૂર નથી. કાનજીનું ઘણું શૂટિંગ આપણે ઓલરેડી કરી નાખ્યું છે. આજે આમેય મારો કામ કરવાનો મૂડ નથી. તમે લોકો પણ આજે બ્રેક લઈ લો.' 

'આજે બ્રેક ન લેવાય, સર. આજે તો બહુ ઇમ્પોર્ટન્ટ વસ્તુ બનવાની છે.' 

'શું?' અનિકેતની આંખોમાં પાછી શંકા તગતગવા લાગી.

'તમે જોશો એટલે સમજાઈ જશે. ' 

'પણ જોવાનું છે? શું સમજાઈ જશે? સ્પષ્ટ બોલતો કેમ નથી?'  

'તમે ચાલો તો ખરા. જરા બહાર નીકળો. તાજી હવા લો. મેં ડોક્ટરને પૂછી લીધું છે. તમારે પથારીમાં પડયા રહેવાની જરૂર નથી. આ લો, આ ટીશર્ટ અને જીન્સ પહેરી લો.'

લોકેશે દરવાજાની પાછળની ખીંટી પર લટકાવી રાખેલું જીન્સ અને હેન્ગરમાં ભરાવેલું ટીશર્ટ અનિકેત તરફ ફેંક્યાં. ચતુર્વેદીએ લગભગ ખેંચીને અનિકેતને પથારીમાંથી ઊભો કરીને બાથરૂમમાં ધકેલી દીધો. દીવાલ પર જડેલા અરીસામાં હલચલ થઈ ગઈ. પોતાના પ્રતિબિંબ પર નજર પડતાં જ અનિકેત બેબાકળો થઈ ગયો: મારો ચહેરો ક્યાં? એ ઘાંઘો થઈને જોરજોરથી અરીસાનો કાચ ઘસવા લાગ્યો. અરીસામાં આ કોણ ઊભું છે? મારું મોઢું કેમ દેખાતું નથી? 

બાથરૂમના દરવાજા પર ટકોરા પડયા. 'જલદી કરો, સર!' ચતુર્વેદી કહી રહ્યો હતો. 

અનિકેતના ચહેરા પર આતંક પ્રસરી ગયો હતો. જાણે અરીસામાં ભૂતનું પ્રતિબિંબ ન જોઈ લીધું હોય! 

***

'સા'બ, લગતા હૈ આજ બારિશ હો કર રહેગી...' ડ્રાઇવરે ખુરાનાને કહ્યું. 

ખુરાનાએ જવાબ આપ્યા વગર કારની બારીમાંથી બહાર જોયું. એ ક્યારનો નીચે ઉતરીને ડ્રાઇવરની બાજુની સીટ પર ગોઠવાઈ ગયો હતો. એણે જોયું કે લોકેશ અને ચતુર્વેદી અનિકેતનો હાથ પકડીને ધીમે ધીમે લિફ્ટમાંથી બહાર આવી રહ્યા છે. કાર સુધી પહોંચતા ખાસ્સી વાર લાગી એટલે ખુરાના અકળાઈ ગયો. આખરે બધા આવ્યા, કારમાં ગોઠવાયા. અનિકેત હાંફી રહ્યો હતો. એણે પૂછયું, 'કેમેરા અને બીજો સામાન ક્યાં છે?' 

'બધું ક્યારનું લોકેશન પર પહોંચી ગયું છે, સર. તમે ચિંતા ન કરો.'   

કાર ધીમી ગતિએ આગળ વધી. લોકેશે કહ્યું, 'સર, રિયાભાભીનો છેલ્લો મેસેજ મળી ગયોને તમને?' 

'હેં? રિયાનો મેસેજ?' અનિકેતે પોતાનો ફોન ચકાસ્યો, 'પણ મારા મોબાઇલમાં તો નેટવર્ક જ નથી.' 

'એટલે જ રિયાભાભી તમારી સાથે મને પણ મેસેજીસ મોકલે છે. આજે ફ્લાઇટ એકદમ ટાઇમ પર આવી ગઈ. એ લોકો એક કલાક-સવા કલાક પહેલાં એરપોર્ટમાંથી બહાર નીકળી ગયાં છે.' 

અનિકેત શિયાંવિયાં થવા લાગ્યો. ખુરાના ગરદન ઘુમાવીને એકધારો અનિકેતનું નિરીક્ષણ કરી રહ્યો હતો. એ ઉપહાસપૂર્વક બોલ્યો, 'સર, તમારે તો ખુશ થવું જોઈએ. તમે કેમ દુખી દેખાઓ છો?' 

ચતુર્વેદી કહે, 'વાઇફ દૂર હોય ત્યાં સુધી જ સારી લાગે. નજીક આવે તો હેરાન કરી નાખે. બરાબરને, સર?' 

 'તું તારી વાત કર, ચતુર્વેદી. સરને વચ્ચે નહીં લાવ!' કહીને ખુરાના મોટેથી હસી પડયો. અનિકેત વધારે સંકોચાઈ ગયો હોત, પણ એ જ વખતે ગાડીએ જમણી તરફ વળાંક લીધો. અનિકેત ડ્રાઇવર પર ભડક્યો, 'અરે, અરે... યહાં ક્યું જા રહે હો? હમેં ઉસ તરફ જાના હૈ - ફોરેન્સિક સાઇકિએટ્રી વિંગ કી ઓર.' 

'સર, ગાડી એકદમ સાચા એડ્રેસ પર જઈ રહી છે,'લોકેશે ઠંડકથી કહ્યું.     

ગણતરીના સેકન્ડ્સમાં ગાડી ઊભી રહી. બહાર પગ મૂકતાં જ અનિકેત થીજી ગયો. આ તો એ જ પેલી એકલીઅટૂલી, તરછોડાયેલી બિલ્ડિંગ, જેમાંથી થોડી રાતો પહેલાં એણે ઠક્ ઠક્ ઠક્ અવાજ આવતો સાંભળ્યો હતો અને જેમાં ભેદી હિલચાલ થતી જોઈ હતી...

સુપ્રિન્ટેન્ડન્ટ સામે જ ઊભા હતા. 'હલ્લો અનિકેત... નાઇસ ટુ સી યુ!' એમણે રાબેતા મુજબ ઉમળકાભેર હાથ મિલાવ્યો. 

'હલ્લો...' 

અનિકેતે જોયું કે એના સાથીઓ એની રાહ જોયા વગર બિલ્ડિંગની લિફ્ટમાં ઘુસીને ઉપર જતા રહ્યા છે. સુપ્રિન્ટેન્ડન્ટ બોલ્યા, 'આપણે પણ જઈશું ઉપર?' 

'ઉપર શું છે?' 

સુપ્રિન્ટેન્ડન્ટ ભેદી હસ્યા, 'ચાલો!' 

અનિકેતનો હાથ પકડીને તેઓ લિફ્ટ તરફ આગળ વધ્યા. અનિકેતની આંગળીઓ કાંપી રહી હતી. સુપ્રિન્ટેન્ડન્ટે લિફ્ટમાં સાત નંબરનું બટન દબાવ્યું. લિફ્ટ સરકવા લાગી... આકાશની દિશામાં અથવા કદાચ અજ્ઞાતની દિશામાં. સાતમા માળે લિફ્ટ ઊભી રહી. 'આવો, અનિકેત, આ તરફ...' સુપ્રિન્ટેન્ડન્ટે કહ્યું. 

લિફ્ટની બહાર આવીને ચાર ડગલાં ચાલતાં જ અનિકેત થંભી ગયો. ફ્લેટ નંબર ૭૦૨! સરસ ડિઝાઇન કરેલો મુખ્ય દરવાજો, દરવાજાની બાજુમાં આઇકિયા બ્રાન્ડની ડિઝાઇનર શૂ-રેક અને... 

'સર.... આ...?' અનિકેતનો અવાજ કંપ્યો. 

'આવોને. અંદર આવો.' 

અનિકેતે ફ્લેટ નંબર ૭૦૨માં પગ મૂક્યો. સામેનો નઝારો જોઈને એનો પરસેવો છૂટી ગયો. ક્રીમ રંગના પહોળા સોફા છે, એના પર લાલ રંગનાં કુશન છે, આગળ ડાબી તરફ ઓપન કિચન ખૂલે છે, ત્યાં જ ચાર ખુરસીવાળું ડાઇનિંગ ટેબલ ગોઠવાયું છે ને ટેબલનો કાચ પારદર્શક છે...

'આ તમે મને ક્યાં લાવ્યા?' 

'મારે, આ ફ્લેટ વિશે તમારો અભિપ્રાય જોઈએ છે, અનિકેત. જુઓ, અહીં બાલ્કનીમાંથી કેટલો સરસ વ્યુ આવે છે. આવો!'

સુપ્રિન્ટેન્ડન્ટ અનિકેતને બાલ્કનીમાં દોરી ગયા. બાલ્કની વિશાળ હતી, જેની દીવાલને લગોલગ જુદાં જુદાં પ્લાન્ટ્સ લગાડેલાં કૂંડાંની કતાર હતી. બહારના દ્રશ્ય સુધી અનિકેતની નજર પહોંચી જ નહીં, કેમ કે એની આંખો તો બાલ્કનીમાં મૂકેલા સિંગલ-સીટેડ હિંચકા પર ચોંટી ગઈ હતી. ઝારા-આર્જવનો ફેવરિટ હિંચકો! અનિકેત રઘવાયો થઈ ગયો. 

સુપ્રિન્ટેન્ડન્ટ કહી રહ્યા હતા, 'વરસાદમાં નહાવાનું મન થાય એટલે સીધા આ બાલ્કનીમાં આવી જવાનું. બહાર જવાની જરૂર જ ન પડે. આવો, હું તમને બેડરૂમ દેખાડું.' 

અનિકેતનું ગળું શોષાઈ રહ્યું હતું. ઓપન કિચનની સામે માસ્ટર બેડરૂમનો દરવાજો ખૂલતો હતો. બારણું ખૂલતાં જ અનિકેતની આંખો ફાટી ગઈ. બ્લુ રંગની દીવાલો છે અને દૂર ખૂણામાં પેલું ક્રિકેટનું વજનદાર બેટ પણ હજુ એ જ રીતે પડયું છે! અનિકેત ભડકીને બહાર આવી ગયો. સામે લોકેશ અને ચતુર્વેદી ઊભા હતા. 

'આ તમે મને ક્યાં લઈ આવ્યા છો?' અનિકેતના ગળામાં માંડ માંડ અવાજ બહાર આવ્યો, 'તમે તો કહેતા હતા કે કાનજીનું શૂટિંગ છે?' 

'કાનજી પણ છે અને શૂટિંગ પણ છે, પણ એની પહેલાં તમારા માટે એક સરપ્રાઇઝ છે, સર!' લોકેશે કહ્યું. 

'કેવું સરપ્રાઇઝ!' 

લોકેશે ચતુર્વેદી સામે જોઈને મલકાયો, 'કહી દેવું છે સરને?' 

એ જ ક્ષણે બાજુના કમરામાંથી ઝારાનો અવાજ સંભળાયો, 'ડા-ડા...!'

અનિકેત સ્તબ્ધ થઈ ગયો. 

ચતુર્વેદી હસતા હસતા કહે, 'ઝારાથી રહેવાયું નહીં! હવે કહી જ નાખ, લોકેશ.' 

'ઓકે,' લોકેશે કહ્યું, 'તો અનિકેત સર... રિયાભાભી અને બાળકો અહીં આવ્યાં છે, તમને સરપ્રાઇઝ આપવા!'

છળી ઉઠયો અનિકેત! 

'હેં? ના ના... એવું કેવી રીતે બને?' 

'કેમ ન બને? એ લોકો એરપોર્ટથી સીધાં અહીં જ આવ્યાં છે.

હું જ એમની સાથે કો-ઓર્ડિનેટ કરી રહ્યો હતો.' 

'ખોટી વાત છે આ. તદ્દન જુઠ્ઠુ બોલે છે તું!' અનિકેત સોફા પર બેસી પડયો.  

'હું શું કામ જુઠ્ઠું બોલું?' 

ત્યાં જ બીજા બેડરૂમનું બારણું સહેજ ખૂલ્યું અને અંદરથી રિયા ટહુકી: 'લોકેશ, હજુ કેટલી વાર અંદર પૂરાઈ રહેવાનું છે?' 

'સાંભળ્યું, સર?' લોકેશે કહ્યું, 'અમે એ ત્રણેયને બીજા બેડરૂમમાં પૂરી રાખ્યા છે અને સ્ટ્રિક્ટ સૂચના આપી રાખી છે કે અમે કહીએ નહીં ત્યાં સુધી બહાર ન નીકળતાં!' 

'ઇમ્પોસિબલ... ઇમ્પોસિબલ!' અનિકેત પરસેવે રેબઝેબ થઈ ગયો હતો. એનું વર્તન સતત વિચિત્ર બનતું જતું હતું.  

ખુરાના ક્રિકેટનું બેટ લઈને આવ્યો. 'સર...' એણે બેટ અનિકેતના ખોળામાં મૂકી દીધું, 'બેટ પર આ લાલ-લાલ ડાઘ શાના હશે? તમને શું લાગે છે?'

જાણે ભૂલથી જીવતો સાપ પકડી લીધો હોય તેમ અનિકેત ભડકીને બેટ દૂર ફેંકી દીધું. 

'લોકેશ...' ફરી પાછો રિયાનો અવાજ ગૂંજ્યો, 'બહુ થયું હવે! અનિકેત હજુ પહોંચ્યો નથી? અમે લોકો બહાર આવી જઈએ?'

'બસ, થોડી વાર, રિયાભાભી!' લોકેશે ઊંચા અવાજે કહ્યું. એ અનિકેત તરફ વળ્યો, 'સર, તો બધાને બહાર બોલાવું? તમે તૈયાર છો?' 

'ના... ના....' ભયથી અનિકેતનો ચહેરો કાળો પડી ગયો હતો. 

'કેમ, સર?' 

'અરે એ લોકો આવી શકે એમ છે જ નહીં...' 

'કેમ ન આવી શકે? રિયાભાભી, ઝારા અને આર્જવ ઓલરેડી અહીં જ છે - બેડરૂમમાં!' 

'નાટક કરે છે... મૂરખ બનાવે છે બધાને...' 

'એમાં મૂરખ બનાવવાની વાત ક્યાં આવી?'

'નોટ પોસિબલ... એવું બને જ નહીં...' 

'હું એક મિનિટમાં એમને તમારી સામે હાજર કરું તો?' 

'અરે એ બહુરૂપિયાં છે, નકલી છે...' 

'નકલી શું કામ, સર? તમારું જ ફેમિલી છે-' 

'એ મારું ફેમિલી હોઈ શકે જ નહીં... મારા ફેમિલીને તો મેં ખતમ કરી નાખ્યું છે!'

એક મહાવિસ્ફોટ.... અને પછી કાન ફાડી નાખે એવી શાંતિ! 

સુપ્રિન્ટેન્ડન્ટે ચતુર્વેદીને ઈશારો કર્યો: કેમેરા ઓન કરો... અનિકેત પોતાના અપરાધની કબૂલાત કરી રહ્યો છે! 

જાણે પ્રેતાત્માએ શરીર પર કબ્જો કરી લીધો હોય એમ અનિકેત બોલતો ગયો, 'આ બાલ્કની દેખાય છે... આ બાલ્કની? ત્યાંથી મેં રિયાને નીચે ફેંકી દીધી હતી... એની ખોપડી ફાટી ગઈ હતી...  અને આ બેટ છેને?... આ બેટથી જ મેં ઝારા અને આર્જવના માથાં ફોડી નાખ્યાં હતાં...! બોલ, વધારે કંઈ સાંભળવું છે તારે? બોલ...?'

(ક્રમશ:)